8.04.2020 „ Dopóki nam ziemia toczy się” …

Rok temu żyliśmy spokojnie , planowaliśmy , szykowaliśmy się do świąt z rozmachem, cieszyliśmy perspektywą wyjazdu na długą majówkę i letni wypad na  urlopy ,  my jako my kończyliśmy remont salonu, miasto wrzało i tętniło życiem… Dziś to wszystko wydaje się niesamowicie odległe i odrealnione. Opustoszałe ulice, zamknięte szkoły, kina,sklepy i urzędy . Jeśli praca to zdalna lub za barierą sanitarną z zachowaniem wielu środków ostrożności , zakaz przemieszczania się , organizowania imprez masowych , wstępu do parków i lasów … Żadnych planów na najbliższą przyszłość, żadnych przygotowań do świąt; no , może tu akurat nie tak całkiem żadnych , ale w zdecydowanie bardzo ograniczonym zakresie . I ciągłe nie wiadome ; nie wiadomo czy odbędą się egzaminy  ósmoklasistów i maturalne , nie wiadomo czy dzieci i młodzież w ogóle wrócą w tym roku szkolnym do swoich klas, kiedy i ilu ludzi straci pracę , a straci – to akurat jest pewne, jak wpłynie na ludzi przyzwyczajonych do wolności wielotygodniowe zamknięcie, jak długo potrwają jeszcze wszystkie ograniczenia. I w końcu jak długo będziemy się po tym pandemonium zbierać i stawać na nogi ? Obawiam się mocno , że po tym bałaganie jaki nam nieodpowiedzialne (oględnie rzecz ujmując ) rządy aktualnej ekipy zafundowały , podstawy funkcjonowania państwa przyjdzie budować od początku – tak jak to było w 1989 – tyle ,że teraz już nam nikt w tym nie pomoże . Raz dlatego, że inni też mają wielkie problemy , a dwa ,że skutecznie zniszczono naszą pozytywną reputację w UE i na świecie.  Ale to dość odległy temat , przynajmniej jeszcze dziś , kiedy to piszę . Planować i  myśleć o przyszłości dziś nie sposób , nie dalej jak do następnego dnia i potem może znów następnego .Wszelkie plany są w tej chwili jak mgła; snują się , ale dotknąć ich i realizować nie sposób.

Życie jednak toczy się dalej ; wyautowane na bok , gdzieś poza pandemią , która zajęła pierwsze strony gazet i czołówki programów informacyjnych ludzie jak zwykle rodzą się , umierają , zdarzają się wypadki na drogach ,ludzie  obchodzą jakieś małe, rodzinne uroczystości , obrabiają ogródki , zajmują się swoimi drobnymi sprawami , poświęcają swoim pasjom i pracy, kłócą z sąsiadami i tak dalej i dalej … Jak co dnia od zarania dziejów . I może to właśnie jest tajemnica przetrwania , to mozolne , powtarzalne z dnia na dzień egzystowanie. Ludzkość przetrwała przecież nie jedną zarazę , nie jedną wojnę , rewolucję , klęskę żywiołową czy inny kryzys i zawsze potem wychodziła z tego i szła dalej i wyżej jak po spirali. Następowały zmiany w systemach rządzenia  , postęp techniczny, większa społeczna świadomość, zyskiwały na znaczeniu ruchy społeczne i wolnościowe , zmieniała się przynależność państwowa i religie. Życie samo przywracało pion. Może dziś – częstując atakiem koronawirusa  Natura znów daje ludzkości kolejną szansę odbicia , powrotu do podstawowych wartości, pójścia o krok dalej , swoistego odbicia się od dna? A może po prostu się mści ; za zniszczenia ,nadmierną eksploatację , za katastrofę klimatyczną, góry śmieci zasypujące planetę , zniszczone lasy , znikające jeziora i gatunki zwierząt ? Może chce dać nam nauczkę za naszą pychę , która biblijnego zalecenia czynienia sobie ziemi poddaną nadużywa na skalę niewyobrażalną ?

Dziś nie wiadomo , jak potoczą się losy ludzkości po pandemii i może lepiej dla nas ludzi , że tego nie wiemy i nie możemy przewidzieć. Na pewno ten świat nie będzie już taki sam. Na pewno wyjdziemy z tego , z bliznami i poobijani i wiele systemów ,spraw i wartości trzeba będzie odbudować i poukładać na nowo , może nawet bardzo radykalnie . Pytanie pozostaje jedno : czy ludzkość temu sprosta i ile czasu; lat , dekad , wieków  minie zanim znów dobijemy- już nie my , którzy tego doświadczamy , ale następne pokolenia - do kolejnego dna.