8.05.2018 Powtarzalność

naszej egzystencji aż boli. Nawet pisać nie chce mi się o codzienności . Z drugiej strony jeśli coś odbiega od standardu strasznie mi wszystko dezorganizuje . Jakoś przywykłam do ustalonego porządku rzeczy i łatwiej mi w tym funkcjonować .  Tak mi się zebrało na filozofowanie w drodze z pracy do domu . Co dziennie ta sama trasa , te same godziny, te same miejsca , osoby i widoki... Dzień jak co dzień. 
Z innych spraw, wkurzyłam się dziś oglądając wiadomości , nie tylko ja zresztą . Mój małżonek , o ile normalnie przyjmuje wszystko z dystansem i pewną dozą humoru , dziś aż walnął pięścią w stół i rzucił częściami ciała, czego też zwykle nie robi.  Od blisko 3 tygodni protestują w sejmie niepełnosprawni i ich opiekunowie. Dziś jedna z posłanek partii rządzącej powiedziała o nich ,że nie są partnerami do rozmowy i że ona by znalazła na nich paragraf . Paru innych posłów tej partii wyraża się w podobnym tonie i retoryce.  To się po prostu w głowie nie mieści . Mój ojciec był inwalidą , pracował w spółdzielni inwalidów. On zresztą był samodzielny , miał tylko zwyrodnienia kręgosłupa , nie mógł odwracać głowy w jedną stronę i wykonywać pewnych ruchów . Przez całe dzieciństwo i młodość  miałam do czynienia z ludźmi niepełnosprawnymi , w różnym stopniu od schorzeń podobnych do tych na które cierpiał mój ojciec , poprzez braki kończyn, po upośledzenia umysłowe. To byli wspaniali , mądrzy ludzie mimo swojego kalectwa nastawieni na dawanie coś od siebie innym . Nie mogę zdzierżyć , że ktoś wyraża się o takich ludziach z taką pogardą .Gdybym mogła z tą posłanką porozmawiać wyzwałabym ją od najgorszych albo dała jej po twarzy .Jak to było na pewnym plakacie :"Pycha i Szmal" A kościół jak zwykle po piłatowsku umywa ręce i milczy . Krew mnie zalewa po prostu.