31.10.2025 Myśli z dreszczykiem

Jak z pewnością wiedzą już ci wszyscy, którzy dłużej zaglądają do mojej szafunierki, ciągnie mnie do rzeczy i spraw nieoczywistych i mrocznych. Żywioły i mrok to moje klimaty. Skąd mi się to bierze ? Nie wiem , może stąd, że jestem dzieckiem zimowej nocy, może niesamowite, oddalone od świata ale bardzo piękne miejsce, w którym spędziłam dzieciństwo, może wyobraźnia bez granic, a może to moje „coś mi mówi” jak to nazywam ma z tym coś wspólnego?  Tak czy inaczej od dziecka fascynowały mnie mroczne historie, tajemnice, legendy , zamki, katedry, opuszczone budowle paranormalne zjawiska , leśne ścieżki , różne ciemne zakamarki, zagubione w polu kapliczki  czy też szaleństwa żywiołów. Wszystko co zmierzało w stronę cienia. Od zawsze uwielbiałam muzykę w tonacjach molowych, noce przy ogniu , gnące się na jesiennym wietrze drzewa. Wszystko co nastrojowe a zarazem budzące lekki dreszczyk. Ten dreszczyk zdecydowanie ma znaczenie. To trochę tak jak ze sportami ekstremalnymi – ludzie uprawiają je, żeby poczuć adrenalinę. Nie, nie jestem szalona, nie pakuję się w niebezpieczne sytuacje czy jakieś ekstrema.  Po prostu lubię atmosferę nieoczywistego.  Stąd pewnie i moje fascynacje muzyczne  i wybór lektur związanych z mitami słowiańskimi , średniowieczem i epoką wiktoriańską. A może i bezwarunkowa miłość do kamieni ? Tak naprawdę nie umiem wyjaśnić tej fascynacji w żaden racjonalny sposób. Niektórych takie klimaty przerażają , wiem. A pewna część naszej rodziny uważa je za diabelskie wręcz demoniczne, co z kolei mnie bawi. „To lubię rzekłem , to lubię „ -jak u Mickiewicza.  Od dziecka lubiłam też zaglądać na cmentarze. Jeszcze w szkole podstawowej chodziliśmy często na cmentarz po prostu się bawić, nawet wymyślaliśmy sobie wyzwania kto przejdzie przez cmentarz po zapadnięciu zmroku, a cmentarz nie był wtedy oświetlony. Udawało mi się , choć  wyobraźnia działała i włos na głowie się jeżył. W moim mieście był kiedyś cmentarz po pruski, pamiętający wiek XIX i pruskich zaborców. Kiedy chodziłam do szkoły był już mocno zarośnięty i zdewastowany. Okazałe niegdyś grobowce popadły w ruinę a płyty nagrobne porosły mchem i popękały, gotykiem pisane epitafia zatarły.  Chodziliśmy się tam bawić , nie tylko nasza podwórkowa paczka ale wszystkie dzieciaki z miasta . A jakie fiołki tam rosły !  Nikt nam nie mówił , że cmentarz nawet stary i zrujnowany  a przy tym pamiątkę po zaborcach też należy uszanować. Rodzice jeśli nas karali za te eskapady to raczej w obawie o nasze bezpieczeństwo. Tak sobie myślę, że wynikało to z doświadczeń wojennych i powstańczych. Żyli jeszcze wtedy uczestnicy strajków szkolnych, Powstania Wlkp. i II wojny. A  to przecież był cmentarz wrogów… Ten po pruski cmentarz zlikwidowano w latach 70-tych gdy ruszała budowa nowego urzędu telekomunikacyjnego. Wtedy , gdy staczaliśmy na nim nasze dziecięce bitwy i szukaliśmy skarbów nie wiedziałam jeszcze , że kiedyś w tym miejscu przyjdzie mi zamieszkać. Wiele lat później , gdy stał już budynek, mój małżonek jako pracownik UT  dostał tam służbowe mieszkanie. Zamieszkaliśmy dokładnie nad miejscem gdzie kiedyś była kwatera grobowców. Jakoś większego wrażenia to  na mnie nie zrobiło. Prawdę mówiąc , nie zrobiło żadnego. Czasem ten czy inny pytał mi się czy mieszkając tam gdzie mieszkam nie boję się duchów. Śmiałam się, że duchy nie groźne, bo pruskie więc zdyscyplinowane są , chodzą czwórkami ze śpiewem na ustach i salutują na nasz widok. Ale przyszła pewna upalna, lipcowa noc. Dziwna noc , która zmieniła moje spojrzenie i sprawiła, że przestałam żartować. Przeżyłam odwiedziny z zaświatów (całe to zdarzenie opisałam  już kiedyś w notce pod takim właśnie tytułem) Świadomość, jakie te odwiedziny niosły przesłanie przyszła dopiero parę miesięcy później. Można się śmiać i nie dowierzać ale doświadczenie tego rodzaju jest co najmniej fascynujące i potrafi zmienić spojrzenie na wymiar tego świata. Od tamtej nocy jakoś tak naturalnie zaakceptowałam śmierć jako część naszego życia i wstęp do dalszego ciągu . Koniec nigdy mnie nie przerażał , co najwyżej niepokoił – jak wszystko co nieznane. W życiu przyszło mi jednak zmierzyć się ze śmiercią bliskich i były to ciężkie przeżycia. Nie zmieniło to jednak mojego przekonania, że Tam czeka nas Wielki Spokó, a ci , którzy wracają zostawili tu na ziemi jakieś niedokończone sprawy i przychodzą do nas po pomoc a nie po to, żeby nas krzywdzić. Teraz po latach nadal lubię zaglądać na cmentarze , choć wolę w trakcie roku , kiedy panuje spokój. W Święto oczywiście pójdziemy , bo tak każe tradycja i ta nasza prastara , słowiańska i religijna i ta rodzinna -dla mnie najważniejsza.  Przytłacza nas jednak ten zgiełk i przepych - w myśl zasady im więcej tym ładniej. Zniesmacza rewia mody; już nie ta na futra i kapelusze, bo ta odeszła już do lamusa, ale na stroiki, wieńce i wiązanki, rozmiary i modele zniczy. Denerwują przemieszczające się tłumy ludzi a atmosfera nie sprzyja skupieniu i wspominaniu.  Ciemności nie rozjaśnia blask płonących zniczy . Dzisiejsze znicze są wielkie , płoną po kilka dni , ale ich światło nie rozjaśnia mroku... I tak sobie myślę, że te wszystkie góry kwiatów, wieńców, wiązanek i zniczy są potrzebne nam żyjącym. Zmarłym wystarczy modlitwa i nasze dobre myśli. Jednak jak tak się głębiej nad tym podumam, to muszę przyznać, że tęsknię trochę do czasu , gdy duszom drogę w zaświaty oświetlały wątłe płomyki robionych w domu lampek a miejsca spoczynku otulały pachnące, świerkowe gałązki i wieńce z leśnego mchu.

I taka wariacja na temat, Phantom of the Opera