22.07.2022 Koniec sezonu

 urlopowego. Załoga w komplecie , każdy robi co ma zaplanowane ale idzie słabo jak to przez ostatnie lata i tak pewnie będzie dłużej. No cóż ; były lata tłuste , są i chude. Tylko do cholery , czemu teraz , kiedy powinniśmy cieszyć się już tym co osiągnęliśmy, pomagać młodym i rozpieszczać wnuczęta? 

Tak poza tym popołudnie jak zwykle , domowe zajęcia , mało kreatywne ale konieczne.

Produkuję te swoje kwadraciki na drugi pled , normę dzienną czyli 6 szt wyrabiam w godzinę nie spiesząc się zbytnio (a co, nabrałam wprawy) i przy tym dziubaniu tak mi przyszło do głowy, że moje szydełka to też już przedmioty z historią , choć niepozorne i widać po nich upływ czasu. Najstarsze mam odkąd nauczyłam się dziergać , mając lat chyba z 10 i wciąż ich używam. A zaczęło się od tego , że w III klasie podstawówki dość często się przeziębiałam . Zostawiano mnie samą w domu, miałam leżeć w łóżku , brać zostawione leki i jeść. Ale jak to dziecko; nudziłam się , szukałam czegoś do czytania w biblioteczce ojca i kiedyś   znalazłam książkę - samouczek o szydełkowaniu; gazetowe wydanie, czarno-białe , ale naprawdę dobrze rozrysowane i opisane; też zresztą mam tę książkę i pilnuję jak oka w głowie. Wyprosiłam kupno szydełka ( jedna z nielicznych sytuacji kiedy o coś prosiłam rodzinkę)  i jakieś resztki włóczek i  zaczęłam się uczyć . I tak już poszło, kiedy minęło mi przeziębienie umiałam już się posługiwać szydełkiem całkiem sprawnie. Rok później , w czasie bardzo deszczowego lata zrobiłam ogromne poncho, które nosiłam dobrze 3 lata.   W sumie opanowałam ledwie kilka ściegów , nigdy nie nauczyłam się robić według schematów ale i tak nie źle mi to wychodzi. Po czasie, za jakieś pieniądze od babci i ciotek kupiłam sobie jeszcze jedno szydełko, grubsze , a potem bardzo cienkie do nici i mam je wszystkie do dziś dnia . Wciąż dobrze mi służą i choć potem na przestrzeni lat nazbierałam ich całą kolekcję , tych z dzieciństwa używam najczęściej, już jakieś 50 lat z okładem.