1.11.2023 To już kiedyś było , ale dziś dzień wspomnień

„Odwiedziny z zaświatów” 

Mam w swojej przepaścistej bibliotece książkę o takim właśnie tytule. Naukową książkę - żeby wszystko było jasne. Kiedyś nawet myślałam ,żeby zrobić jeden z opisanych tam eksperymentów ale po tym co mi się kiedyś przytrafiło zrezygnowałam.

     Był rok 1994 , jeden z najlepszych okresów w naszym życiu. Upalna noc z 30 na 31 lipca, otwarte szeroko okna ,trzecie piętro. Zwykle budzę się o 4.25 ale wtedy z gorąca obudziłam się wcześniej. Niebo traciło już granatowy kolor. Postanowiłam sprawdzić która godzina . Odwróciłam się w stronę stolika z telewizorem , żeby rzucić okiem na elektroniczny zegar wbudowany w sprzęt grający. Zwykle świeciły tam lampki od urządzeń i cyferki na zegarze. Spojrzałam i w pierwszej chwili zesztywniałam . Nie wiem czy bardziej ze strachu czy ze zdziwienia. W miejscu stolika z aparaturą stała jakaś ubrana w białą ni to pelerynę ni to suknię, postać. W tle , gdzieś daleko za nią , jakby poprzez mgłę, albo matową szybę prześwitywały kolorowe światełka zegara - nie do odczytania. Po chwili stwierdziłam ,że postać wygląda dokładnie tak jak ja. Ma moje rysy twarzy , kolor i długość włosów , sylwetkę... Włos na głowie zaczął mi się jeżyć zwłaszcza, że budynek w którym mieszkaliśmy ,stał w miejscu dawnego ,pruskiego cmentarza z XIXw. - wyobraźnia zaczęła  pracować. Jednak w tym momencie poczułam ,że  postać jest bardzo smutna ,że  nie chce mnie skrzywdzić a  tylko bardzo chce mi coś ważnego przekazać i nie potrafi. Uczucie paniki minęło. Powtórzyłam w myśli kilka razy „co mi chcesz powiedzieć „ ale postać tylko smutniała coraz bardziej. Po dłuższej chwili znikła. Stolik z telewizorem wrócił na swoje miejsce, zegar wskazywał 3.20 . Parę minut później rozpętała się burza. Pozamykałam okna , wtuliłam w mężusia i bardzo spokojnie zasnęłam. Do nocnych odwiedzin przyznałam mu się rano , ale tylko jemu. W przeciwieństwie do reszty świata wierzy w moje "coś mi mówi" jak to nazywam. Dzieci, dziś już mocno dorosłe  wciąż lekko się podśmiewają ,że mama jakieś „swoje woodu” praktykuje. Reszty rodziny nigdy nie uświadamiałam co potrafię.  Z mężem rozmawialiśmy o tym wówczas kilka razy jednak nie udało nam się zinterpretować tego zdarzenia w żaden sposób.  Pod koniec października tego samego roku, przyszedł list od bardzo dalekiej krewnej męża z informacją ,że w nocy 30 lipca zmarł jego ojciec. Teść nie utrzymywał z dziećmi kontaktu a  jego druga żona  nie uznała za stosowne powiadomić dzieci z pierwszego małżeństwa o jego śmierci. Została do tego zmuszona przez sąd , kiedy doszło do sprawy spadkowej, ale i wówczas nie zrobiła tego osobiście tylko przez kuzynkę mojego teścia. Dopiero kiedy otrzymaliśmy list, sprawa tych dziwnych odwiedzin się wyjaśniła. To wiadomość o jego śmierci chciała przekazać nam tajemnicza postać Stamtąd. Być może chciał się  z dziećmi pożegnać , albo myślał o nich w chwili śmierci... Do dziś jednak nie potrafię odgadnąć kim ta  postać była i dlaczego wyglądała jak ja. . Do dziś też zastanawia mnie fakt, że w chwili kiedy przyszedł list ,natychmiast, zanim jeszcze mąż otworzył kopertę , wiedziałam co w nim jest, i że wiąże się z tamtym zdarzeniem z lipcowej nocy...

Różne sytuacje z pogranicza rzeczywistości zdarzały mi się wiele razy i nadal zdarzają , ale odwiedziny z zaświatów przeżyłam raz . I teraz już wiem, że tam czeka wielki spokój, a ci co stamtąd wracają zostawili tu na ziemi jakieś niezałatwione sprawy i przychodzą do nas po pomoc , czasem żeby nam coś ważnego przekazać a nie po to żeby nas krzywdzić . Skąd to wiem ? Nie umiem odpowiedzieć. Od tamtej nocy po prostu wiem.