25.07.2021 No , a reszta to drobiazgi...

 Może nie całkiem  drobiazgi , ale przyjemnie spędzony czas.  Zacznę od kompleksu Riese . Tego nie było w planach , ale skoro się znaleźliśmy całkiem blisko i w pewien sposób , choć jeszcze nie wyjaśniony przez historyków i naukowców ma powiązanie z zamkiem Książ i skoro polecał nasz pracuś o wdzięcznej ksywce Killer ( co niby ma obrazować jego zacięcie do ekstremum) polecał , to się wybraliśmy. Z racji pandemii są czynne tylko dwie krótkie – ok. 1 godziny trasy . Sam kompleks w naziemnej części przypomina bazę wojskową z czasów II wojny , a dla uatrakcyjnienia co kilkanaście minut , z głośnika zamieszczonego na słupie rozlega się wycie syreny , a głos lektora opowiada po krótce historię obiektu. Pomiędzy nadawana jest muzyka wojskowa z epoki. Czekaliśmy na wejście do sztolni i grot , bo zwiedza się je wyłącznie z przewodnikiem i w nie zbyt dużych grupach. Ponure miejsce z jeszcze bardziej ponura historią . Budowę , w niewiadomym dotąd celu Niemcy zaczęli jeszcze na długo przed wojną . W czasie wojny kontynuowali a do pracy wykorzystywali więźniów z obozu koncentracyjnego . Nielicznym udało się przeżyć i wyjść na powierzchnię . Pod ziemią zginęło ich kilka tysięcy , a średnia życia i pracy takiego więźnia to 3 miesiące . Już sama ta historia sprawia , że ciarki chodzą po plecach. Gdy wejdzie się do podziemi gdzie wieje zimnem , z góry nieustająco kapie woda i panują ciemności , rozświetlone tylko nielicznymi żarówkami i przejdzie kilkanaście metrów w głąb … Wierzcie mi wieje grozą , a kto ma skłonności do klaustrofobii w ogóle nie powinien się tam znaleźć , o czym zresztą uprzedza przewodnik. Ja mam ; nie wpadam w panikę w zamknięciu i raczej się nie boję , ale jak nie muszę , to żadnych drzwi nie zamykam . Tam , pod ziemią, w zimnych korytarzach z błotem pod nogami i skapującą ze ścian wodą czułam się źle . Nie na tyle, żeby sobie z tym nie poradzić , ale czułam tę atmosferę. Kompleks przeszliśmy a po części  przepłynęliśmy łodziami .Zmarznięci i nieco przemoczeni, zakończyliśmy nasz pobyt w Riese miską wojskowej grochówki .Nawet smacznej . Obiekty związane z II wojną , to jednak nie jest coś co mnie pociąga . Nie znaczy to ,że ich nie zwiedzę jeśli mam okazję . Co to to nie , jestem ciekawa świata , mój mąż także więc i takie miejsca nam nie straszne. Zdjęć nie robiłam , ze dwa na zewnątrz . Mężuś cos tam próbował pod ziemią i nawet z nie złym skutkiem jak na ciemności, żeby jednak nie było, że coś ściemniam foto z zewnątrz.

 

Kamieniołomy ; tak, tak pracowaliśmy w kamieniołomach można powiedzieć . Dla zabawy rzecz jasna i na własne życzenie , dobrze się przy tym bawiąc. Jak wiecie wybraliśmy się z myślą , że załapiemy się na Agatowe Lato , ale zostało odwołane z powodu pandemii . Tak oficjalnie tłumaczą to władze Lwówka Śląskiego . Liczyliśmy na jakieś nowe okazy do naszej kolekcji i nic z tego. Przy okazji jednej z niezliczonych rozmów z Tubylcami wspomnieliśmy o tym ,a kustoszka zamku Wleń, pasjonatka okolicznych atrakcji , podpowiedziała nam gdzie szukać samodzielnie i jeszcze dała namiary na panią , która organizuje wyprawy poszukiwawcze ( możliwe ,że zorganizujemy coś dla dzieciaków ) . Cenny kontakt zachowałam . A następnego dnia udaliśmy się do Lubiechowej do kamieniołomu . Po drodze trochę kluczyliśmy , bo teren nam nie znany a nawigacja też nie do końca wiedziała gdzie jest . Dotarliśmy jednak , po drodze mijając piękny kompleks pałacowy i kościół . W obiekcie trwały jednak prace budowlane na dziedzińcu więc zwiedzić się nie dało. Kamieniołom okazał się niczym więcej jak osuwiskiem skał ; dawniej eksploatowany , dziś służy tylko takim jak my niedzielnym poszukiwaczom skarbów i jako miejsce rekreacji dla okolicznych mieszkańców. Na miejscu stało jednak kilka aut . Okazało się , że w pobliskim lesie trwały poszukiwania . Takich , co organizują wyprawy jest więcej i właśnie na taką ekipę trafiliśmy . Zawzięcie przeszukiwali korzenie drzew i tłukli młotkami . Najmniej entuzjazmu wykazywały mamy sporej gromadki dzieciaków w różnym wieku. Poszukaliśmy sobie ustronnego stanowiska i też zaczęliśmy tłuc kamienie . I miała rację przewodniczka , bo po którymś uderzeniu w kawałku skały bazaltowej otworzyłam geodę . Nie, nie , ona na zdjęciu tylko tak okazale wygląda . W rzeczywistości ma około 2cm .

Osuwisko pełne głazów z migdałowcami 

a poniżej nasze znalezisko - geoda kwarcowa , w rzeczywistości jest o wiele mniejsza 

A to wszystko co znaleźliśmy - bazaltowe i wulkaniczne skały ; te kolorowe kropki na nich to właśnie migdałowce , kryjące skarby . Te akurat raczej nie kryją niespodzianek - ozdobią skalniak na naszym rodos

Mężuś znalazł kilkanaście drobnych jajeczek (to te u dołu zdjęcia ) . Po otwarciu mogą także kryć geody , albo agat lub porfir, może kryształki kwarcu lub ametystu. Są jednak bardzo maleńkie.  Wyruszyliśmy na tę wyprawę całkowicie nie przygotowani . W ruch poszły zwykłe młotki ze skrzynki narzędziowej , bardziej nadające się do wbijania gwoździ pod obrazki niż tłuczenia kamieni . Nie mniej zabawa była przednia .

I jeszcze taka ciekawostka; w sierpniu , na tym osuwisku odbywa się zlot czarownic . Taki festyn związany z miejscowymi legendami .  Aha i muszę się pochwalić . Przewędrowaliśmy spory kawałek Ścieżką Czarownic , która wiedzie przez osuwisko i otaczający je las . Udało nam się dotrzeć na szczyt wzgórza i nawet kawałek pójść granią . Było ciężko, szczególnie tam na górze wzdłuż grani nad wąwozem ; wyzwanie dla odważnych . Nie wiem dokąd ścieżka prowadzi, bo zawróciliśmy by wziąć się do pracy czyli tłuczenia kamieni.

To co widać na zdjęciach to skały bazaltowe i wulkaniczne  , z różnymi domieszkami . Te białe , zielone i żółtawe kropki to migdałowce. To w nich czekają znaleziska w postaci kwarcu, geod i agatów.

I jeszcze kilka ciekawostek : formacje skalne . Tak zwana Szwajcaria Lwówecka .

I coś unikatowego na skalę Europy ; nazywa się to Porwaki Piaskowcowe .

Nazwa tak nas zafrapowała, że pojechaliśmy obejrzeć . I jak już w końcu udało nam się je wypatrzyć w gęstym lesie na wysokim wzgórzu ,zaczęliśmy wspinaczkę . Nie było łatwo się tam dostać , po stromym zboczu , tak na oko jakieś 60 stopni po śliskich liściach , wśród korzeni i traw . Prawdziwym wyzwaniem okazało się jednak zejście w dół . Śmialiśmy się potem ,że jak takie kozy , które wdrapią się na dach garażu ale zejść z niego nie potrafią . Siniak po jakiejś przejażdżce na gałęzi mam na nodze do dzisiaj. 

Huty szkła . Do jednej udaliśmy się po pamiątki , bo zwiedziliśmy ją  poprzednim razem , do drugiej o nazwie „ Julia” i  z długą historią wybraliśmy się , bo byliśmy w pobliżu. Niestety najstarszej części znów nie udało nam się zwiedzić . Tylko muzeum kryształów nazwane „Krystalium” i sklepiki . Część oferty pochodziła zresztą z czeskiej huty Bohemia .  Za czasów PRL „Julia” produkowała poszukiwane kryształy , ustawiane potem w koszmarnych witrynkach na szydełkowych serwetkach . U mnie w domu też tak było i nie wiem czemu z całej oferty moi wybierali akurat te najbrzydsze.  Jestem zdeklarowaną przeciwniczką kryształów . Dwa , które dostałam dawno temu w prezencie się potłukły , na co z utęsknieniem czekałam , szklanki do napojów z prezentu ślubnego przeznaczyłam do codziennego użytku . Też już nie istnieją . A!  i jeszcze musze wspomnieć o słynnej „ szklanej rybie „ też z czasów PRL -u . Dziś jest hitem na rynku staroci , a huta wznowiła produkcję i produkuje wiele nowych wzorów.  I najlepsze na koniec ; ja zdeklarowany wróg kryształów dałam się namówić na ich zakup!  „Koniec świata! Mama kupiła kryształy!” – tak podsumował to mój starszy syn ; miłośnik  PRL -u zbierający drobiazgi epokowe . Przyznać jednak musze , że wzornictwo mocno się poprawiło , a nabyte przez nas 4 szklanki do napojów za bardzo tradycyjnego kryształu nie przypominają . No i posłużą nam do aranżacji stołu w kolorze czerwonym .

W hucie ,którą już kiedyś odwiedziliśmy mają w ofercie takie oto artystyczne przedmioty ; figurki, miseczki , lampy i wiele innych ; ceny jednak wygórowane . Kupiliśmy kilka drobiazgów dla dzieci i dla siebie - pokażę później

A to już huta szkła Julia i słynne szklane ryby . W Krystalium wyeksponowane po mistrzowsku ; wyglądają jak w akwarium , w innej wersji jak złowione w sieć 

Witamy w latach 60-tych ; kryształy w witrynce

A poniżej oferta sklepu 

Na koniec wyprawy wspomnę jeszcze o jednym obiekcie ; w trakcie przemieszczania się trafiliśmy na coś co się nazywa Ogród Bajek Śląskich . Popytaliśmy trochę na miejscu i okazało się, że to plac zabaw połączony z teatrem kukiełkowym i warsztatami garncarskimi i pracownią plastyczną . Na obiekt składa się gród rycerski, zamek bajek nawiązujący do postaci z dolnośląskich legend i Arka Noego . Fajne miejsce na rodzinny weekend z dziećmi.

Co mogę napisać na koniec ?  Dolny Śląsk jest piękny i oferuje wiele atrakcji . Może nawet więcej niż którykolwiek inny region . Mieszkańcy zaś są mili i przyjaźnie nastawieni do innych . Tak łatwo jak tam nie udawało się nawiązać kontaktów nigdzie.  O tym zresztą pisałam już przy poprzedniej wizycie . Nadal fatalnie jeżdżą , nadal parzą paskudną kawę i nadal solidnie i smacznie karmią swoich gości , miewają zabawne pomysły na reklamę

 i wcześnie zamykają muzea oraz wszystko co się da ; sklepy i kawiarnie także. Odkryliśmy też , że wierzą w teorie spiskowe typu „witamina D lekiem na wszelkie zarazy” , albo „nie wiadomo co w tych szczepionkach „ i „rząd rozdaje SWOJE pieniądze” i że jakoś dziwnie pojmują patriotyzm ; wszystko co inne lub nie rozpoznane  to niemieckie i należy zwalczać .  Nie zmienia to faktu, że są gościnni a do pracy jeżdżą do … Niemiec .

Wróciliśmy zadowoleni i mimo nieustającego krążenia, wypoczęliśmy . Taka forma spędzania urlopu okazała się strzałem w dziesiątkę. Uniknęliśmy tłoku ( poza krótkim pobytem w Karpaczu) , obijania się o przechodniów i hałasu . Jedyne czego mi brakowało to jakiegoś jeziora , gdzie można popływać – tu punkt więcej dla Kaszub . Dolny Śląsk w wody jest jednak ubogi. Owszem są rzeki i strumienie , ale raczej nie nadają się do pływania . Jeśli ktoś nie kocha kurortów  lubi to i owo zobaczyć i  zaglądać w różne tajemnicze zakamarki to polecam ; będzie ciekawie i na długo zapadnie w pamięć .

p.s. z pustymi rękami jednak nie wróciliśmy, na przydrożnym  straganie kupiliśmy kilka skromnych okazów do kolekcji :

Agat z porfirem - to ten duzy w kolorach jesieni , kilka miejscowych ametystów i kwarce - ten większy z wrostkami epidotu , mały - po prostu: kwarc.

Czym jest ten czarno- biały okaz ? Nie wiem . Pani ,która zastąpiła właściciela stoiska nie pamiętała, a my znamy ten kamień , widzieliśmy go na wystawie w Lwówku i też nie pamiętamy jak się nazywa i jak na razie nie udało się nam namierzyć, ale się dowiem   .