22.10.2023 Ach te wspomnienia

 Pogoda pokrzyżowała nam działkowe plany więc dziś nie będzie o codziennościach. Będzie o pisaniu, bo pisanie jest istotną częścią mojego życiorysu.

Lucia wywołała temat Dzienników Twojego Stylu , niegdyś świetne forum społecznościowe , pełne ciekawych osób piszących o wszystkim co w duszy zagrało . O tym jak tam było pisała już i Lucia i ja wspominałam i kilka dawnych bywalczyń przy różnych okazjach więc pominę , przynajmniej dziś , bo nie zarzekam się , kiedyś powspominam , może wrzucę jakieś ciekawe  fragmenty .Zachowałam całe Dzienniki , dobre 6 lat zapisków. Ale od początku.

Do siódmego roku życia mieszkałam u babci na wsi. Rodzice zostawili mnie tam gdy miałam trzy miesiące razem z „wolną ręką” dla babci w kwestiach wychowania mnie . Dom babci był taki jak powinien być dom : ciepły i bezpieczny . I tak się tam czułam . Na wsi ukrytej w lesie i oddalonej od cywilizacji ( w tamtym czasie naprawdę tak było) życie toczyło się według pór roku. Po pracowitej jesieni przychodziła śnieżna i mroźna zima ciągnąca się nie raz i do połowy kwietnia . Młodsze pokolenia pewnie nie pamiętają ale 50-60 lat temu takie zimy nie były niczym dziwnym. Babcia nie miała telewizora , nie miał go zresztą nikt we wsi , pierwszy pojawił się dopiero w 1972 roku.  Słuchało się tak zwanego głośnika , bo i radio było rzadkością . To był czas czytania książek i czasopism oraz pisania listów . Pisać i czytać nauczyłam się bardzo wcześnie , bo mając jakieś 4,5 roku , może z 5. Pamiętam tę naukę przy nakrytym niebieską ceratą kuchennym stole w babcinej kuchni. Babcia układała mi rękę i pomagała stawiać literki na tym co było pod ręką ; kawałkach szarego papieru , gazetach , resztkach zeszytów ojca i wujków przechowywanych na strychu. Czasem robił to wujek , młodszy bart ojca . Pamiętam też jak uczył mnie czytać z książeczek z serii „Poczytaj mi mamo” . Te książeczki przywoził mój ojciec gdy wpadał czasem z wizytą . Łatwo przychodziły mi te nauki i gdy szłam do szkoły w wieku siedmiu lat umiałam już bardzo dobrze czytać i pisać , nawet adresować listy . Dysponowałam też całkiem sporą porcją wiedzy jak na siedmiolatkę . A wiedze czerpałam z książek. We wsi była biblioteka , z której babcia korzystała. Książek dla dzieci było tylko kilka więc siłą rzeczy czytałam co było . A była klasyka i książki przygodowe . Kiedy poszłam do szkoły od razu zaczęłam też korzystać z biblioteki szkolnej i nieco później miejskiej. Nie bawiły mnie bajeczki na 3 strony  o Wojtku Strażaku i  wciąż prosiłam bibliotekarki o normalne książki. Jeśli mogłam wyszukać je sama , wybierałam te grubsze , zwykle przygodowe lub historyczne . Bibliotekarki zaczęły mnie sprawdzać czy faktycznie je czytam , kazały opowiadać treść albo czytać jakiś przypadkowy fragment , w końcu odpuściły. Książki lubił też mój ojciec , często je kupował więc i do domowej biblioteki miałam dostęp. Czytałam i czytałam, w każdej wolnej chwili. I jak nie trudno się domyślić , również pisałam.  Przychodziło mi to równie łatwo jak czytanie . Jedyny mój problem to taki, że bazgrałam niemożliwie i jakimś cudem zawsze udało mi się zrobić kleksa albo rozmazać atrament zanim zdążyłam przyłożyć bibułę. Ojciec nie raz podarł mi zeszyt i kazał pisać od nowa. I tu drobna dygresja , bo pewnie i tego młode pokolenie nie zna; za moich czasów pisało się stalówką wpiętą w obsadkę i nabierało atramentu przez zanurzenie pióra w kałamarzu. W klasie pierwszej i drugiej w ramach lekcji polskiego mieliśmy nawet naukę kaligrafii . Mnie akurat nie wiele to pomagało w tamtym czasie . Z biegiem lat jednak to się zmieniło. Ręka nabrała wprawy i w końcu zaczęłam ładnie pisać . I do dziś mi to wychodzi jeśli piszę ręcznie piórem. Regularny pamiętnik zaczęłam pisać w klasie czwartej podstawówki , za sprawą pani od polskiego . Zachęcała nas do prowadzenia pamiętników, pisania wierszy i opowiadań. Z wierszami mi nie szło , ale opowiadań popełniłam w swoim życiu całkiem sporo . Większość zniszczyłam . Pisałam zresztą odkąd nauczyłam się stawiać literki . Porzucałam to zajęcie i znów do niego wracałam. O tym co powstało i w jaki sposób długo mogłabym opowiadać. Pisałam również gdy już skończyłam szkoły , podjęłam pracę , założyłam rodzinę . Pisałam pamiętnik, listy do kogoś i do nikogo jednocześnie , polemiki do artykułów, których nigdy nie wysłałam  , jakieś luźne zupełnie notatki na różne tematy – od wyjazdów wakacyjnych, domowych remontów i zakupów, po jakieś nie do końca sprecyzowane przemyślenia  i znów wracałam do pamiętników. Nazbierało się tego przez lata . Dzienniki to był po prostu kolejny etap. Dysponowałam już od wielu lat komputerem i na tamte czasy dużej mocy internetem – ze względów zawodowych. Nie specjalnie jeszcze sobie z tym radziłam ale to była kwestia czasu. Kiedy pojawiło się takie forum jak DTS po prostu w to weszłam , nieśmiało z początku i lekkim poczuciem ,że pakuję się jakieś towarzystwo nieproszona , ale szybko znalazłam tam swoje miejsce. I zostałam na długie sześć lat. Kiedy dzienniki się rozpadły założyłam blog. Zastanawiałam się nad wyborem platformy i padło na blogspot. Po prostu ogarnęłam sama , bez pomocy syna- informatyka. I dalej piszę, regularnie od 13 marca 2010 roku . Czasem na konkretny temat , czasem o codzienności a czasem „o niczym” . Kiedyś napiszę o tym dlaczego mój blog wygląda tak jak wygląda . Dobrego tygodnia !